In 2014 stond er naast dat Nederlandse duo (The Common Linnets met Calm after the storm) nog een artiest op het Eurovisiepodium die over een storm zong. Ilse van der Velden, studente Creative Writing aan ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten Arnhem, schreef over de Noorse zanger Carl Espen.

Voor een dag in mei stormt het opmerkelijk hard. Grijze wolken overvallen Europa, aangedreven door een Noorse wind. Eenmaal in Nederland gaat de storm geruisloos over in een verraderlijke kalmte. Een begin en een einde, alsof Noorwegen en ons land op elkaar zijn afgestemd.

Een man draagt de storm onder zijn arm. Tunnels in zijn oorlellen, een stijlvol onverzorgde baard, tatoeages piepen onder zijn blazer vandaan. Zijn nicht vond dat het tijd werd dat hij wat van zich liet horen. Ze schreef een nummer en wees hem aan om het uit te zingen. Niet voor een huiskamerpubliek of een familiefeestje, maar voor heel Noorwegen en het liefst tot ver voorbij Europa. Van timmerman naar zanger; haast een even grote stap als toen Neil Armstrong een eerste voet op de maan zette.

We zien niet hoe hij het podium oploopt, hij is er gewoon. Pianoklanken. Zijn zang, die rust. Voor drie minuten sluit zijn stem vrede met de storm die in hem woedt, die naar een thuis zoekt buiten het lichaam. Dat zo’n orkaan überhaupt in een man past. Hij is in staat alles te geven van top tot teen, je mag hem hebben. Als er maar iemand is waarmee hij zijn storm kan delen.

Drie keer zingt hij over een dag waarop hij kalm zal zijn. De man die hamer en beitel voor een microfoon heeft verwisseld en de galm in een werkplaats voor een liedje van zijn nicht, verandert het publiek in een zee van lichtjes. Na het slotakkoord veranderen de lichtjes in een warm applaus. Carl Espen glimlacht.

Ik weet niet of het zo is gegaan. Of zijn nicht hem daadwerkelijk het podium op heeft geduwd, of dat het anders ging, dat Carl zelf vroeg om een liedje. Ik herinner me trefwoorden van de commentator: timmerman, nichtje, muziek, steekwoorden die een verhaal in mij lieten ontstaan. Over ‘verlegen’ ben ik niet zeker.

Ik durf het optreden met commentaar niet terug te kijken. Wie weet wat er dan gebeurt met de man in mijn hoofd en zijn storm, mijn favoriete storm van die avond en die zo perfect aansloot op onze eigen inzending. Calm after the storm.