• Ten opzichte van het eerste festival kende het Eurovisie Songfestival 1957 behoorlijk wat veranderingen: de grootste daarvan was dat elk land maar één liedje mocht inzenden, in plaats van twee.
  • Ook mochten voortaan duo's meedoen, in plaats van enkel soloïsten.
  • Jury's mochten voortaan niet meer op hun eigen land stemmen.
  • Dat Duitsland bij het tweede songfestival als gastland optrad (en niet winnaar Zwitserland) had te maken met het toenmalige idee dat de deelnemende landen het festival om de beurt zouden organiseren. Dat idee werd na dit jaar losgelaten.
  • Er was nog geen tijdregel ingesteld. Vandaar dat liedjes zowel heel kort (het Verenigd Koninkrijk) als heel lang duurden (Italië - meer dan vijf minuten).
  • Oostenrijk, Denemarken en het Verenigd Koninkrijk debuteerden.
  • De Denen deden dat meteen spraakmakend. Zij zonden een duo, Birthe Wilke en Gustav Winckler, die een echtpaar uitbeeldden, waarvan de man naar zee gaat, die avond nog. Aan het lied wordt in de tekst een afscheidskus aangekondigd. Die kwam er ook, en wat voor één: het duo sloot af met een tongzoen die zeker tien seconden duurde. Dat was in de jaren vijftig nog niet vaak op (de beginnende) televisie vertoond. Wat zoenen betreft is het nog altijd de langste in de songfestivalgeschiedenis. Birthe Wilke geeft nog altijd aan dat veel mensen destijds verwachtten dat hun tedere liedje zou winnen - en dat de zoen dat waarschijnlijk verpest heeft.
  • Zwitserland zond de winnares van het eerste jaar, Lys Assia, nog eens (en nóg eens in 1958). Lys Assia overleed in 2018, maar bezocht tot op heel hoge leeftijd de edities van het festival en tweette jaarlijks haar voorkeuren.