• Het Eurovisie Songfestival 1958 was het laatste songfestival waarbij geen enkel Engelstalig lied te horen was. Net als in 1956 deed het Verenigd Koninkrijk niet mee, iets dat sindsdien niet meer is voorgekomen. In dit jaar had dat te maken met het feit dat het Verenigd Koninkrijk in eerste instantie het hele festival zou organiseren, maar omdat er geen overeenkomst kon worden bereikt was met diverse kunstenaarsvakbonden werd het aanbod ingetrokken én meteen ook de Britse deelname.
  • De organisatie ging daarna naar Nederland, het land dat in 1957 gewonnen had. Vanaf dit jaar werd het gewoonte dat het winnende land het jaar erna de organisatie op zich zou nemen (behalve als dat om de een of andere reden niet kon).
  • 1958 werd ook het eerste jaar dat een organiserend land zelf als laatste eindigde. (Dat zou pas in 2015 opnieuw gebeuren, in Oostenrijk). Dit was des te opvallender omdat de Nederlandse zangeres die dus laatste werd, Corry Brokken was, die het jaar erna nog gewonnen had.
  • Sowieso was het opvallend dat aan deze editie de beide vorige winnaars meededen. Naast Corry Brokken was ook Lys Assia weer van de partij, ze zong haar vierde Zwitserse Eurovisielied (in 1956 nam zij beide bijdragen voor haar rekening). Zij werd dit keer tweede.
  • Frankrijk won, met André Claveau en Dors, mon amour.
  • De puntentelling: elk land had tien juryleden die ieder één punt mochten uitdelen.
  • Omdat in sommige landen de Italiaanse bijdrage (Domenico Mudugno) niet goed te horen was geweest, zong hij zijn lied twee keer. Nel blu dipinto di blu werd na het festival een megahit, al kent vrijwel de hele wereld het nu als Volare. Het bereikte in de Verenigde Staten de eerste plek in de Billboard Hot 100 en kreeg maar liefst twee Grammy Awards.
  • Zweden debuteerde. Het land zou uitgroeien tot een van de fanatiekste Eurovisielanden met, tot op heden, zeven winnende liedjes. In de eeuwige ranking staan de Zweden daarmee gelijk met de Ieren.