• Het Eurovisie Songfestival 1974 werd op 6 april in Brighton gehouden.
  • Luxemburg won in 1973 opnieuw, maar kon het festival niet nog eens organiseren. Het Verenigd Koninkrijk nam het festival over.
  • Voor het laatst gold een 'oude' puntentelling (vanaf 1975 kennen we het systeem met de 'douze' en 'dix points'). Dit jaar mochten uit elk land tien juryleden elk één punt geven aan het liedje dat zij het leukst vonden.
  • Deze editie bracht de grootste sterren voort die het festival ooit gekend heeft: Annifrid, Björn, Benny en Agnetha, oftewel Abba. Niet alleen hun winnende lied Waterloo werd een mega-hit (in de Verenigde Staten bijvoorbeeld en in Nieuw-Zeeland), maar vrijwel al hun singles daarna ook.
  • Een jaar eerder had Abba het in de Zweedse voorronde ook al geprobeerd, toen met Ring, ring. De Engelstalige versie was in heel wat Europese landen al een hit geworden, dus Abba had al enige roem vóór het songfestival.
  • Abba twijfelde voor het festival tussen twee liedjes: Waterloo en Hasta mañana.
  • Abba heeft 'de act' naar het festival gebracht. Niet alleen traden ze op in glitterpak, plateauzolen en met een stervormige gitaar, ook dirigent Sven-Olof Walldorf deed mee: hij leidde het orkest verkleed als Napoleon.
  • Ter gelegenheid van het vijftigste songfestival werd Waterloo als de grootste hit van het festival bekroond.
  • Overigens gaf Napoleon zich niet over bij de slag van Waterloo (zoals in het lied staat), maar pas vier weken later, bij Rochefort.
  • Vlak na het songfestival (eind april) vond in Portugal een geweldloze militaire staatsgreep plaats, gericht tegen het autoritaire bewind van minister-president Caetano (opvolger en epigoon van 'sterke man' Salazar). Bij die revolutie, die Anjerrevolutie wordt genoemd, speelde het Portugese Eurovisielied van Paulo de Carvalho een grote rol (onder andere omdat het als afgesproken startsignaal - 'neem uw posities in' - werd uitgezonden op de radio). Dat het lied op het festival laatste werd is voor zijn uiteindelijke betekenis dus totaal onbelangrijk. Het jaar hierna zou de Portugese inzending overigens het hele proces van de omwenteling bejubelen.
  • Het Verenigd Koninkrijk stuurde een grote ster, de Australische Olivia Newton-John. Op het festival zong ze Long live love, maar zelf had ze liever het lied gezongen dat tweede werd in de voorronde: Angel eyes.
  • Het liedje uit Luxemburg was geschreven door Ralph Siegel, die daarmee zijn entree maakte op het festival. Uiteindelijk zou hij 24 inzendingen componeren.
  • Frankrijk zou als veertiende optreden, met zangeres Dani en het lied La vie à vingt-cinq ans, maar vlak voor het festival stierf president Pompidou, en Frankrijk trok zijn deelname terug.
  • Veel grote namen op het festival: Italië stuurde Gigliola Cinquetti, die in 1964 al eens voor het land gewonnen had, toen met Non ho l'eta. Haar liedje van dit jaar heette Si ('Ja'). Maar gek genoeg besloot haar eigen omroep het lied te boycotten. Dat had te maken met een te houden referendum over een echtscheidingswet mogelijk maakte. Het lied ging daar helemaal niet over, maar léék door al die 'ja's' in het lied op een stemadvies. Daarom werd het nummer niet meer gedraaid op radio en tv, en het Songfestival zelf werd een maand later uitgezonden. Toen pas zagen de Italianen dus dat hun ja-zingende Cinquetti mooi tweede werd.
  • Voor Nederland traden Mouth & MacNeal aan, die in 1972 een wereldhit hadden met How do you do? (nummer 8 in de Amerikaanse hitparade).
  • Griekenland debuteerde, en deed dat meteen met een van de bekendste zangeressen van het land: Marinella.
  • Malta had al een lied gekozen: Paċi Fid Dinja (Peace to the world) van Enzo Guzman, maar om onbekende redenen trok het land zich terug.
  • Het festival werd gepresenteerd door Katie Boyle, en dat deed ze al voor de vierde keer. Geen enkele presentator doet dat haar na.