Zoals we in het eerste deel van dit artikel al schreven: 2017 is qua onderwerpen niet bijster origineel, maar wel qua inhoud. Waar we in 2016 nog met de handen in het haar zaten om überhaupt goede regels te vinden om te nomineren voor onze Eurostory Award (beste tekstregel van het festival) zijn er dit jaar echt een paar pareltjes te vinden.

Om te beginnen bij Azerbeidzjan: hun inzending Skeletons bevat een paar sterke beelden en krachtige regels en bovendien een interessant verhaal. Wat is er aan de hand: zangeres Dihaj zingt dat ze verliefd is. Dat verdient natuurlijk niet direct de originaliteitsprijs, het is vooral de manier waarop ze haar gevoelens verwoordt: ‘Have my lungs’, zingt ze, en ‘I’m so cursed’. Waar in de liedteksten verliefdheid vooral wordt vergeleken met dagdromen, voegt Dihaj daaraan toe: ‘Now I’m into daydreams, amazed by torn jeans’. Wow! Slim rijm en mooi statement! Het leukste vind ik het refrein: ze biedt haar geliefde haar ‘skeletten’ aan, refererend aan de lijken die we allen wel in de kast hebben hangen en waarvan we bij iedere ontluikende liefde vrezen dat ze voortijdig naar boven komen (dat kan natuurlijk ook te laat gebeuren, zoals in Jane Eyre, maar dat is een ander verhaal).

In Noord-Europa komen we een ander indrukwekkend liedje tegen. Waar afgelopen jaar Finland met Sing it Away een tekst afleverde die oppervlakkiger was dan de inaugurele rede van Trump, maakt het dit jaar met het tedere Blackbird enorme indruk. Zangeres Norma John zingt over de merel die ze buiten haar raam hoort zingen en die ze het liefst de snavel wil dichtknijpen, omdat het gezang haar herinnert aan toen ze nog samen was met haar geliefde. En dat levert mooie regels op als ‘You sang when he was in my bed/You sang when my heart sang’ en wordt hartverscheurend als ze daaraan toevoegt: ‘Don’t nestle here, go find lovers of your own’.

Een van de voor, zeker voor Eurovisiebegrippen, duisterder teksten is dit jaar Origo, van Hongarije. Misschien dat er daarom ook voor werd gekozen om in het Hongaars te zingen. Het is de vraag waar dit nummer precies over gaat, ik denk, na eerste lezing en louter afgaand op de tekst, over een kindsoldaat. ‘God sprak tot me toen ik vier jaar oud was / hij duwde een geweer in mijn hand.’ Het wordt nog veel enger: ‘Mysterieuze krachten waren aanwezig in het kind/ ze vreesden hem.’
Er is in dit nummer sprake van een kind dat zijn onschuld heeft verloren, en daarmee zijn vertrouwen in de wereld : ‘Waarom logen jullie tegen mij/ dat huidskleur niet uitmaakt?’

Voor Macedonië treedt zangeres Jana Burceska dit jaar aan met het aanstekelijke Dance Alone dat opent met de geweldige zinnen ‘Take down my hair, wash off my make-up/It’s gonna be a one-man show’ waardoor je eerst denkt dat het over een travestiet gaat. Pas tegen het einde blijkt dat niet het geval: ‘I’ll be dancing on my own/Wishing you could hold me close.’ De one-man-show bleek niet te verwijzen naar Jana maar naar de man die haar verliet. Een slimme twist aan het einde!

De meest suggestieve tekst komt dit jaar van Montenegro dat met Space een nummer aflevert met meer toespelingen op seks dan de gemiddelde Austin Powers film. Een kleine bloemlezing. ‘Linen is covered with feathers/ Wet dreams, wild nightmares, I surrender/come in to me from within’, ‘We can be as one in the sin/ The spaceship is ready to blow’. Meerdere malen benadrukt de zanger: ‘I have my suit on’. Gelukkig maar, straks werden er nog meer van dit soort teksten verwekt.

Dan zijn er ook nog inzendingen die misschien over het geheel niet superorigineel zijn, maar toch geweldige regels herbergen. Zoals Grab the Moment van Noorwegen: ‘I put my nerves in the coffin, got a pocketful of prose while I’m walking on my toes’ en ‘I wanna be bold but I’m only getting old’, Rusland, dat ondanks alles ieder jaar prima teksten heeft komt dit jaar met: ‘Everybody is talking about the reasons/ All I wanna do is find the feeling’, en de Servische zangeres Tijana Bogicevic zingt: ‘Feels like I’ve been sentenced to life’. Australië beklijft dankzij regels als ‘I can tell by your eyes you want more than this/But can we be much more beyond these sheets?’

Al met al gaat de jury van de Eurostory Award het dit jaar nog lastig krijgen de beste liedregel te kiezen. En zo hoort het ook. Laten we hopen dat dit een nieuwe trend op het Songfestival is: teksten die meer zijn dan een cliché, die verrassen en je met een vol gevoel achterlaten. Om daarna weer heel snel op de repeatknop te willen drukken.