Topi Latukka is behalve de zanger van Softengine ook de belangrijkste componist en tekstschrijver van de band. In 2014 raakte hij samen met zijn vrienden op het drukke songfestival verzeild: vier denkers, vier rustige Finnen, te midden van veel kermis en vrolijkheid. Maar ze hebben hun deelname ten volle benut, want hun carrière bouwt zich steeds verder uit. Beter worden is het doel, zegt Topi. Verder reiken. Een hemelse show neerzetten.

Waar staat de naam Softengine voor?
Toen we de band oprichtten ontwierpen we een stokpoppetje. ‘Soft’ stond voor zijn vriendelijke, filosofische hart, en ‘engine’ voor zijn hoofd, die een soort machine was omdat hij de gedachten van heel veel mensen tegelijkertijd bevatte. Dat verzonnen we toen we tieners waren, omdat we in onze songteksten die twee zaken wilden combineren. Nu doen we niet zoveel meer met dat figuurtje, maar de combinatie van ‘gedachten’ en ‘electronics’ is voor ons nog steeds interessant, en ook wel iets waar de band voor staat.

Wie heeft het bedacht?
Onze oude drummer en ik. We wilden een indieband oprichten en toen kwamen we op deze naam.

Jullie maakten een album in eigen beheer, met de grappige titel Hmm.
Dat album is echt niet goed! Waar heb je het geluisterd?

Het staat gewoon op Youtube, en op Spotify.
O, maar toen zaten we nog op school. Dat is zeker vijf jaar geleden.

Kregen jullie door die eerste songs een contract bij de plantenmaatschappij?
Nee, dat kwam door Something better. Doordat we daarmee in de voorronde van de Finse nationale songfestivalselectie stonden. We mochten door naar de finale, maar voordat we daar wonnen had Sony ons al gebeld.

Wie van jullie kwam met het idee om een liedje voor UMK, de Fins voorronde, in te sturen?
We waren aan het repeteren en onze ex-bassist vertelde over de mogelijkheid om songs in te sturen. Hij vroeg: ‘Moeten we dat niet gewoon doen?’ Toen gingen we erover stemmen, en het was drie tegen twee.

Stemde jij voor of tegen?
Ik zei nee. Ha ha. En Henrik ook.

Dus de twee tekstschrijvers in de band zeiden nee.
Klopt.

Waarom?
We waren heel druk in die tijd en we hadden nog maar tien dagen tot de deadline. We moesten in heel korte tijd een nieuwe song maken. Dat leek me onmogelijk. Maar het is uiteindelijk gelukt.

Je had geen bedenkingen ten opzichte van Eurovisie?
Dat speelde eerlijk gezegd ook wel een beetje mee. Ik aarzelde. Ik zie het nu anders, natuurlijk. Achteraf gezien was het een goede beslissing om mee te doen aan het festival. Eurovisie is veranderd de laatste jaren. Er is meer rock, er zijn songs in verschillende stijlen. En zo zou het ook moeten zijn: het festival is gebaat bij een diversiteit aan inzendingen.

Jullie zijn dus een democratische band, als jullie het met een stemming besloten.
Ja, dat doen we wel vaker. Ik ben niet beter dan de anderen, ieders mening weegt even zwaar.

Het songfestival heeft jullie veel aandacht opgeleverd. Hebben jullie er ook nadeel van gehad?
Nee, eigenlijk niet. We waren natuurlijk wel bang dat we in het rockcircuit minder serieus genomen zouden worden. Maar ik denk dat het ze niet zoveel kan schelen, dat hele Eurovisie. Niet in positieve en niet in negatieve zin. De mensen willen gewoon goede muziek horen. En dat is ook wat ik graag wil geloven. Ik weet het niet zeker, omdat mensen natuurlijk niet naar ons toe komen om te zeggen dat ze niet naar onze muziek luisteren vanwege onze deelname aan het songfestival. Maar hoe dan ook: Eurovisie was maar één moment in onze carrière.

Vonden jullie het leuk om een plaats te krijgen in de Eurovisietraditie? Zeiden jullie moeders en grootmoeders niet: nu staan jullie in hetzelfde rijtje als Sonja Lumme, Monica Aspelund et cetera?
Wie zijn dat?

Vroegere Finse Eurovisiezangeressen.
O, die herinner ik me niet echt. We keken wel altijd, het is een evenement in onze familie. Maar dit was denk ik voor mijn tijd.

Had je het gevoel: we staan hier voor Finland?
Eigenlijk wisten we nergens wat van. We wilden gewoon spelen, en dat zo goed mogelijk doen. We stonden stomverbaasd over wat ons allemaal in Kopenhagen overkwam. Ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten. We zijn er helemaal in gedoken.

Hoe was de laatste dag, de dag voor de finale?
Ik denk dat we in een bar zaten. We maakten ons niet druk. Het was te groot om te bevatten, dus dat probeerden we ook maar niet. We waren vooral aan het wachtten tot we op moesten.

Was je niet onzeker over je zingen? Het lijkt me geen eenvoudig liedje, met die falsetto-gedeeltes, bijvoorbeeld.
Twee jaar geleden beschikte ik nog niet over enige zangtechniek. Ook al zou ik de hele dag gerepeteerd hebben, dan had dat me niet geholpen. Nu wel, dus nu heeft oefenen ook echt zin.

Je hebt intussen zanglessen genomen?
Ja. Ik heb mezelf op allerlei vlakken proberen te verbeteren.

Op aandringen van de platenmaatschappij?
Nee, dat wilde ik zelf.

Dus op die dag was je niet bang dat je vals zou zingen?
Ja, natuurlijk wel. Ik vond ons optreden in de Finse voorronde echt niet goed. Ik was ook veel zenuwachtiger toen. Maar op het festival deed ik het gelukkig wat beter. Eigenlijk was UMK veel spannender voor ons dan Eurovisie. Honderdtachtig miljoen mensen die kijken, dat valt niet te begrijpen. Daar kun je je geen beeld van vormen. Het was teveel, en dus was ik die dag niet zenuwachtig.

En de punten? De rangorde?
We stonden in de finale, dat was belangrijker dan onze uiteindelijke plek.

Maar jullie scoorden heel behoorlijk. Jullie waren elfde en dat was het beste resultaat voor Finland sinds de overwinning van Lordi.
Ja, dat was wel fijn. Maar voordat de laatste punten bekendgemaakt werden stonden we op de negende plek. En opeens daalden we toch nog twee plaatsen. Dus het eerste wat we na de puntentelling dachten was: fuck, toch geen top tien! Ha ha. Maar natuurlijk waren we daarna heel tevreden.

Jullie album kwam datzelfde jaar nog. Daarmee lieten jullie al heel snel zien dat jullie ook andere songs hadden.
Ja, en betere liedjes dan Something better. Niet alleen gitaarrock, maar ook nog andere stijlen.

Welke liedjes vind je nu het sterkt?
The sirens. Dat is denk ik onze beste song. En Yellow house heeft een catchy riff.

Jullie hebben inmiddels een ruim repertoire, maar waar je ook optreedt, jullie moeten altijd Something better zingen. Hoe is het om één lied steeds te moeten herhalen?
Het is natuurlijk wel leuker om nieuwe songs te brengen. Maar nee, ik hou nog altijd van Something better. En het publiek reageert altijd heel enthousiast, dus waarom zouden we het niet doen? En we hebben nu verschillende versies. Het publiek zingt meestal mee bij het ‘wo-ho-ho-ho’-gedeelte, maar in de akoestische uitvoering is het publiek bij het begin heel stil. Dan begeleid ik het alleen met mijn gitaar, dus dan is het geen stadionachtige song. En we combineren het ook vaak met The sirens.

Je hebt wel eens uitgelegd dat Something better over een oudere man gaat, die terugkijkt op een leven vol ontevredenheid, en eigenlijk moet constateren dat hij al die tijd het mooiste dicht bij de hand had: de liefde van zijn vrouw. Wat is voor jou de belangrijkste regel uit de tekst van Something better?
‘While knowing nothing at all’. Dat is het belangrijkste van dat lied. En natuurlijk ‘We found something better.’ Ik denk dat dat ook zo is: we leven ons leven, maar we tasten altijd in het duister. We weten eigenlijk bijna niks. Maar ook: er zijn altijd mogelijkheden om je leven te verbeteren. Je hóéft niet alles te weten, je hoeft de diepste waarheden van het leven niet te kennen, het is genoeg om steeds naar verbetering te streven. Hoe kan ik mijn leven beter leven? Dat is de vraag.

Ik vind vooral het einde sterk, waarin je steeds herhaalt: ‘We found, we found…’ Daar klink je steeds bozer, je schreeuwt het bijna uit: alsof de man kwaad is dat hij dat nu pas door heeft. Of is dat teveel mijn interpretatie?
Nee, iedereen kan er zijn eigen uitleg aan geven.

Zijn er zinnen bij waarvan je denkt: als ik het nu zou schrijven zou ik ze veranderen?
Ehm. Nee, eigenlijk niet. Het is goed zoals het is. Het is een liedje van een negentienjarige. Als ik het nu zou veranderen, dan verliest het zijn hart. Ik hou nog steeds van We created the world, het is ons eerste echte album en elke song heeft een verhaal. Alleen zijn die verhalen zo diep en moeilijk dat niet iedereen het kan begrijpen. Henri en ik hebben in een interview weleens proberen uit te leggen waar Yellow house over ging, maar dat is ons geloof ik niet gelukt ha ha.

Je nieuwe teksten, op de EP From earth, from ashes, from dust, zijn opener, meer verhalend.
Ja, dat klopt. Het eerste album was meer een brainstorm. Daar hebben we veel te veel gedachten in gestopt. Ik denk wel dat het album gelukt is, maar ik denk ook dat niemand begreep waar we over zongen. Nu zijn we met veel ontwikkelingen tegelijkertijd bezig geweest. In de melodieën ligt onze kracht, die proberen we zo interessant mogelijk te houden. En de tekst moet daarna zo simpel mogelijk zijn, zodat mensen er iets van mee kunnen krijgen.

Maar jullie zijn ook weer niet de band die ‘I love you so, I wanna be with you tonight’ zingt.
Ja. We willen niet aan de oppervlakte te blijven. We willen songs maken die écht zijn, die waarde voor ons hebben.

Leren we jou kennen als we jouw teksten lezen?
Ik denk dat dat zo is bij de vijf nieuwe songs, die nog uitgebracht moeten worden. Ik denk dat die voor het eerst helemaal ‘waar’ zijn. Dat wordt onze beste EP tot nu toe. Dit laatste halfjaar hebben we zoveel geleerd.

Waardoor zijn jullie dan zo gegroeid?
Doordat we allemaal samen naar Helsinki zijn gegaan. We wonen nu in één huis. En we zijn veel serieuzer met onze carrière bezig. We praten steeds over wat we eigenlijk willen doen. Wat we kunnen verbeteren, hoe we als mens en als band kunnen groeien.

Je bent inmiddels ook officieel songwriter van beroep, naast alles wat je voor Softengine schrijft.
Ja, ik werk voor een bedrijf dat Elements Music heet en ik heb voor een paar Finse artiesten liedjes geschreven. En buiten dat: als we bijvoorbeeld tien liedjes schrijven en er zelf vijf opnemen, sturen we de rest naar ergens in Europa en misschien worden ze dan door andere artiesten opgepikt.

Vind je dat leuk om te doen?
Ja, ik leer er erg veel van. Om voor anderen te schrijven gaat misschien minder vanuit het hart, maar het is interessant. Natuurlijk bewaar ik wel de beste songs voor onszelf ha ha.

Maak je liedjes in het algemeen of vraagt een artiest soms ook echt om een liedje?
Allebei. We hebben camps, songwritercamps, ik weet niet eens meer naar hoeveel ik er geweest ben. Dan gaan we een dag of twee dagen ergens naartoe, om te werken.

Schrijf je op zo’n kamp ook songs voor de band?
Nee. Het Softengine-schrijven hebben we, met enkel onze producer erbij, in de Finnvoxstudio’s gedaan. En we zijn in de zomer van 2015 naar Duitsland geweest, om daar samen te schrijven.

Je schreef bijna een track voor Martin Garrix.
Ja, we kregen op mail dat hij U2-achtige, Coldplay-achtige songs zocht. Dus ik dacht: dat ga ik proberen. Maar de deadline was al voorbij voordat ik klaar was, dus de song heeft Martin Garrix nooit bereikt. De baas van ons platenlabel, Sony, vond het een goede track, dus toen hebben we er een Softengine-song van gemaakt. En uiteindelijk werd de eerste single voor het nieuwe album, All about you and I.

Begint een nieuwe song met tekst of met muziek?
Eigenlijk altijd met de muziek. We willen dat in onze songs zowel de tekst als de muziek perfect zijn. maar meestal beginnen we met de melodie, en wat productionele vondsten. Iets dat wij spannend vinden. Ik heb altijd al iets in mijn hoofd. Een riff, of een flard van een melodie. Als ik in de studio kom heeft onze producer meestal ook iets voorbereid, en de combinatie van die twee levert altijd wel iets op. Er zijn natuurlijk vaste songstructuren, en we beginnen met een zo perfect mogelijk refrein, daarna zoeken we daar een tekstidee bij, en dan werken we aan de coupletten.

Heb je ooit een song geschreven die met de tekst begon?
Goeie vraag. Nee, ik denk het niet.

Jij schrijft de meeste teksten, samen met Henri. En de andere bandleden? Kunnen die meepraten?
Ja, ik laat ze de tekst lezen en dan kunnen ze rustig zeggen dat het beschamend is, of kinderachtig. Of dat ze het niet begrijpen.

Kunnen ze je ook onderwerpen aanreiken?
Dat zou kunnen. Laatst zeiden ze dat we zouden moeten schrijven over hoe onze levens de laatste twee jaren veranderd zijn.

Ik dacht dat je daar al over schreef in Golden years? ‘I hope we realize in fifty years or so, when we’re grey and old, that these were our golden years.’
Eigenlijk gaat dat over iets groters dan alleen onze eigen ervaringen. Dat is niet heel erg persoonlijk. Ik vind meer in het algemeen dat we in het oog moeten houden dat het goed met ons gaat, en dat we moeten oppassen met focussen op het negatieve.

Jullie nieuwe song Grateful heeft een serieuze boodschap. ‘Someone’s fighting for his life while we are playing with our phones.’ Dat is zo’n droevige zin. ‘I have been joking about things that I know nothing about,’ en verderop dezelfde zin, maar dan met ‘we’. Is dat iets wat je werkelijk bezighoudt?
Ja, ik ben een denker. Ik vind het vreemd dat we niet stilstaan bij het weggooien van ons eten, bij het verspillen van water. En dat stomme grapje: ‘O, eet je aardappel op, denk aan de kindertjes in Afrika,’ – als we dat zeggen weten we eigenlijk niet waar we het over hebben. We hebben geen idee wat er werkelijk gebeurt. Misschien hebben we erover gelezen, en denken we dat we ons goed geïnformeerd hebben, maar echt begrijpen doen we het niet.

Wil je bij het schrijven van zo’n tekst tot uiting brengen wat jou bezig houdt, of wil je mensen ook echt aan het denken zetten?
Allebei eigenlijk. Ja, ik wil graag dat mensen erover nadenken.

Ben je soms bang dat je mensen afstoot door over serieuzere onderwerpen te zingen?
Ik vind dat wij moeten zingen wat we willen zingen. Soms denk ik: misschien moeten we alleen ‘fun’-songs schrijven, maar ik denk dat de wereld al genoeg van dat soort songs heeft. Ik wil iets echts maken, iets werkelijks.

Daarover zing je in Big fat bass drums. ‘My radio ain’t supposed to make me feel numb, but all I hear is “shake your ass to that big fat bass drum”. Tell me something else. Play me something else. Play me something real.’
Dat is ons kwaadste lied. Terwijl mensen, door de melodie, denken dat het een vrolijke song is. Maar het is niet zo dat ik een hekel heb aan de songs die we op de radio horen. Ik voelde het gewoon zo, op dat moment, tijdens een autorit. Ik vond toen dat er teveel van dat soort songs zijn, dat de balans niet klopt.

Je wilt iets maken dat écht van jullie is, maar tegelijkertijd wil je toch dat andere mensen het herkennen.
Ik wil in eerste instantie iets goeds voor mezelf maken, maar ik denk dat er mensen bestaan die op mij lijken. Die hetzelfde voelen, die denken zoals ik. Ik heb geen precies idee over welk soort mensen dat zijn, maar hoewel onze muziek misschien niet voor iedereen is, vermoed ik toch dat er genoeg mensen zijn die begrijpen wat wij willen. En dat is genoeg. Wij hoeven niet toe te geven en ‘shake your ass’ te gaan roepen.

Over jullie nieuwe EP, de tweede helft van het album, heb je gezegd: ‘In die songs zullen de mensen ons leren kennen’? Wat is dan het verschil met de eerste helft?
De nieuwe songs zijn professioneler. Hoe zeg ik dat? Meer één stijl. Het zijn niet speciaal ‘blije’ songs of ‘droevige’ songs, maar allemaal zijn ze groot en hebben ze veel power. De stijl is ook mystieker. Eerder episch, grootser.

Meer Coldplay?
Nee, niet Coldplay. Duisterder. Maar niet per se triest. Iets dat we denk ik nog niet eerder gehoord hebben.

Wanneer komen de nieuwe songs uit?
Dat weten we nog niet precies. Eerst zou het voor de zomer zijn, in mei. Ik weet alleen niet of we dat halen. Misschien wordt het later in de zomer, of aan het begin van de herfst. Maar eerst komt er nog een song uit met Robin, de Finse superster, Salamatie. Dat is nogal een groot iets. Hij is hier erg populair. We schreven de song niet, maar we hebben wel het arrangement gemaakt. De track komt ook op Robins album te staan.

Je bent een bekende Fin geworden en wordt herkend op straat. Wat doet dat met je?
Niet zoveel, denk ik. Ik vind het prima.

Heb je niet het idee dat er meer mensen over je schouder meekijken?
Er is wel iets meer druk, dat klopt. Maar het belangrijkste is dat we vasthouden aan dat wat we twee jaar geleden ook deden: liedjes schrijven die we willen schrijven. En dat we niet teveel denken aan wat het publiek van ons verwacht. We proberen het zo goed mogelijk te doen, meer dan dat kunnen we niet.

En jullie ambities?
We willen iets maken dat hemels is. Iets dat supercool is. We willen dat onze live concerten ‘out of this world’ zijn, iemand zei eens dat het concert ‘bijna iets religieus’ had. Dat is het hoogste dat je kunt bereiken, denk ik.

Reikt jullie ambitie ook verder dan Finland?
Natuurlijk!

Jullie willen misschien wel verhuizen?
Misschien. We hebben wel aan Berlijn gedacht. Dat zou een volgende stap kunnen zijn.

In Nederland hebben jullie op Eurosonic opgetreden, in januari 2015. Wat betekende dat festival voor jullie?
Het was een goede ervaring om daar een showcase te doen. Ik denk niet dat we de stage helemaal goed gebruikt hebben. We hebben er wel van geleerd.  Toen we onze show begonnen stonden de mensen achterin de zaal, dus het was geen superparty. Ik denk dat we dat nu tien keer beter zouden doen.

Wat deden jullie dan niet goed? Te weinig energie?
Nee, met de energie zat het wel goed, maar we hadden nog te weinig nagedacht over onze show. Tussen de nummers praatte zoals ik nu met jou praat. Ook dat doe ik nu veel beter. We hebben onze show nu zo opgebouwd dat hij van het begin tot het eind interessant blijft.

Dus je hebt niet alleen moeten professionaliseren als een songwriter, en als zanger, maar ook als showman?
Ja, want we willen de beste zijn. In alle aspecten.

Heb je veel moeten nadenken over hoe je een frontman moest zijn?
Ja, daar heb ik erg veel over nagedacht. Hoe moet je iemand zijn waarin mensen kunnen geloven? Ik wil dat ze ervan overtuigd zijn dat ik weet wat ik aan het doen ben. Een sterke persoonlijkheid. Die vindt dat zijn muziek beter is dan die van anderen.

Maar als privé-persoon ben je eerder een stille denker.
In het begin vond ik het ook best moeilijk om in het licht te gaan staan. Maar we hebben zoveel shows gespeeld, ik heb dat aspect langzamerhand leren ontwikkelen. Nu is het veel makkelijker voor me.

Je weet hoe je een popster moet zijn.
Nee, ik denk dat ik nu pas weet hoe ik mezelf kan zijn, op het podium. Een jaar geleden wist ik niet wie ik daar moest zijn. Ik deed soms teveel alsof, en dan juist weer niet. Dat was veel te rommelig. Nu ben ik mezelf, en daar dan een sterkere versie van. Ik weet hoe ik mijn armen open moet slaan.