Gisteravond. Ze kwam op de rand van het podium zitten, dicht bij iedereen die vooraan stond. En wij stonden vooraan. Haar liedje was nog niet begonnen en in de twee seconden die ze had keek ze ons een voor een aan. Ze fotografeerde ons met haar ogen en lachte ongeremd innig omdat ze wist welke rol we in haar eeuwige gedachtebioscoop zouden gaan spelen: dit zijn de mensen die ik nog tienduizenden keren in mijn herinnering zal zien.

Toen begon haar lied. From the very, very first time I saw you, you were my home. ‘Jij was er altijd, jij bent vanaf het moment dat ik je zag je mijn vesting geweest.’ Na deze eerste zin staat Martina Bárta op, draait zich om en wordt vanuit drone-positie gefilmd terwijl haar tekst een wending neemt, want: degene die die vesting was, is nu ‘falling’.

Dat gebeurt. De mensen die ons thuis zijn kunnen zomaar struikelen. Je oersterke, oervrolijke beste vriendin heeft acuut liefdesverdriet, je altijd parate geliefde versombert plotseling, je carrièrevader wordt oud en heeft opeens jouw begeleiding nodig. Maar, gaat Bárta verder: het is haar ‘calling’ om er voortaan voor die ouder, die vriend, die geliefde te zijn. You were there to fix me up, you were there to pick me up – but now it’s my turn. ‘Jij hebt me altijd beschermd, maar nu is het mijn beurt.’

Iedereen die vooraan stond – en wij stonden vooraan – kon de video op het scherm achter Bárta goed bekijken (misschien was die video te weinig te zien voor wie thuis keek). We zagen flitsen uit haar officiële clip: mensen in ondergoed, kwetsbare mensen dus, die in elkaars armen liepen, sprongen, vielen. Die mensen waren geen fotomodellen. Het waren mensen die je grootvader, je beste vriend of je zusje konden zijn.

Martina Bárta, die vooral jazz-zangeres is, zong goed, maar wat met name – als je vooraan stond – overkwam was de menselijke boodschap. Na afloop van haar drie minuten zei ze dan ook tegen ons, de mensen in de zaal, en jullie, de mensen thuis: ‘Thank you very much, all you good people.’

Het was dan ook heel spijtig dat aan het eind van de avond bleek dat Tsjechië, en dus Martina, niet naar de finale mocht. Haar lied was een verrassing. Van Portugal en België hielden we al, Zweden bewonderden we om de professionaliteit en bij Moldavië hadden we drie minuten pret, maar My turn verdient terugkijken. Het mag dan ten onder gegaan zijn in de Eurovisie-maalstroom, maar geloof ons – en wij stonden vooraan – dit is nou zo’n zeldzaam liedje dat bij elke beluistering dichter in de buurt van je hart begint te klinken.

 


Beluister ook eens Martina Bárta’s mooie versie van Skyfall, met symfonie-orkest.