Wat moet een goed Eurovisielied doen? Ervoor zorgen dat er tussen die tweehonderd miljoen kijkers allerlei jongens, meisjes, mannen en vrouwen zitten die met hun vuisten de linker- en de rechterbuitenkant van je drie minuten willen vastpakken en die naar buiten toe willen uitscheuren. Nieuwsgierig maken naar méér. Als dat met Waylons inzending mocht gebeuren, dan biedt zijn The world can wait een mooie keten songs die ons niet alleen de hele Waylon, maar ook de countrymuziek in de breedte voorstellen. Het album gaat van triest naar uitgelaten, van slow naar rocky. We bespreken het aan de hand van de mooiste tekstregels.

‘What if I kissed you right now and all the fire we’ve been missing starts raining down?’
De opener is Back together. Het lied gaat over dat wat je voor iemand voelt nadat een relatie beëindigd is, over het tasten naar dat wat er eventueel nog is. Dat doet denken aan een andere na-de-break-up-song, namelijk Calm after the storm (het lied van Waylon en Ilse op het Songfestival van 2014), maar waar dat nummer een trieste en gedesillusioneerde tekst heeft, kruipt in het refrein van Back together (zie de regels boven dit stukje) een voorzichtig optimisme: ‘En als ik je nu eens kuste en dat dan het vuur dat we nu al een tijdje hebben moeten missen opeens tevoorschijn regent?’

De beginregels van het tweede couplet zijn fraai: That old clock on the wall has got nothing but time, and we can’t turn it back away from goodbye. ‘Het enige dat die oude klok in zich heeft is tijd, en die kunnen we niet meer terugdraaien, weg van vaarwel.’ Die laatste drie woorden corresponderen met wat Waylon elders in de tekst het ‘point of gone forever’ noemt, ‘het punt van eeuwig voorbij’. Dat is dan ook de kern van het lied, er is bijna een grens bereikt, maar volgens de zanger zou het vuur alsnog uit de hemel kunnen komen sproeien. Waar de tekst Calm after the storm al toewerkte naar de aanvaarding van dat wat toch nooit meer gelijmd kan worden, gloeit Back together van de hoop.

‘He came back all tired and mean, good days too few and far between.’
Na het tweede nummer, Outlaw in ‘em, waarover we hier al schreven, volgt het trieste Shadows in the dark: een portret van een verloren jongen. Degene over wie het lied gaat zegt iets over zijn moeder (she tried to make this house a home) en zijn vader (daddy drove a truck, somebody always told him where to go), maar erg hoopvol klinkt het allemaal niet: they tried really hard but didn’t do no good. Enigszins bitter sluit de zanger deze schetsen van een jeugd af met een herhaald ‘he was doing alright’ (over zijn vader) en ‘I was doing alright’ (over zichzelf als kind).

Bitter, want in het refrein horen we dat het hem een onrustig, dolend bestaan heeft opgeleverd – Can’t nothing tame this wild gypsy heart. En ook hier een nasmaak in de laatste zin: I’m chasing shadows in the dark. Toch zijn deze drie familieleden (vader, moeder, ‘ik’) niet het meest beschadigd, lijkt het. Dat is het broertje. Die in het leger ging en all brainwashed into pride terugkwam. Moe en vals kwam hij terug, met – schitterend gezegd – ’te weinig goede dagen, met veel te veel tijd ertussen’. En dan de eindzin waarmee ook dit couplet alles voorgoed zonder hoop afkapt: He says he’s doin’ alright.

‘That’s how it goes when she goes when she’s ready to leave.’
Heerlijke song: How she goes. Op een lekker opjuttend melodietje vertelt Waylon over dat meisje dat net wat te hoge hakken draagt en net wat te felle lipstick op heeft. Ze kiepert zichzelf onontkoombaar de nacht in, en daarin ziet ze de verteller niet meer staan, lijkt het: ‘zo gaat dat, wanneer ze gaat, als ze klaar is om te vertrekken en net genoeg gedronken heeft om iemand te vinden die beter is dan ik’. Maar ha! midden in de nacht belt ze dan toch weer om te zeggen dat ze naar huis wil komen…

Heerlijke song ja, en heerlijke tekst, vanwege die vrolijke buitelingen in de zinnen. Niet alleen in de hierboven vet aangehaalde, ook in deze regels: ‘Ik zeg niet dat ze er al vandoor is,’ maar: you know what you know when you know – ‘je weet wat je weet als je het weet’.

‘Every song I play is a sad one, every turn I take is a bad one.’
Na Home dat aangeeft dat ‘thuis’ de plek is waar de geliefde is, en Paperboy, een onvervalste countrysmartlap over een krantenjongen die zich een slag in de rondte werkt om pearls en diamonds voor z’n liefje te kopen (totdat het noodlot toeslaat), volgt Highway of heartache, misschien het gepijnigdste lied van het album. Geschreven door dezelfde drie als die van Outlaw in ‘em, Jim Beavers, Ilya Toshinskiy en Waylon zelf, blinkt dit liefdesverdriet-eposje vooral op door die fantástische binnenkomer: ‘Deze zonsondergang is de eenzaamste tot nu toe, en de derde die ik achterna jaag sinds ik jouw afscheidswoorden in mijn achteruitkijkspiegel hebt gestopt’: That sunset is the loneliest one yet, the third one since I put your goodbye in my rearview mirror. Beste zinnen van het album.

‘When the candle burns too fast, we’ll slow it down with a kiss.’
Volgt: een gloeiende songtrilogie over al dan niet begeerlijke vrouwen.
In She just wants to play gaat het over dat meisje dat van jongens hijgerige puppies maakt: every time I see her I can’t help but wag my tail.
In Thanks, but no thanks kwispelstaart de jongen juist níét als het meisje een booty call pleegt: you’re only callin’ cuz the whiskey ain’t working tonight.
Om dan uit te komen bij The world can wait, een onverdunde liefdesverklaring met prachtige regels als over hoe de buitenwereld vol is van tijdsdieven: Outside the door the thieves of time tryin’ to steal what’s yours and they’re tryin’ to steal what’s mine.

‘I can hear a fiddle way down in my soul.’
En dan, vrijwel aan het einde van de plaat, bekent Waylon in Country don’t hurt ook nog eens volhartig kleur in die ándere grote liefde: de countrymuziek. In een afwisselend jubelende en lekker knarsende song zegt hij in de eerste zinnen al hoe de geest van allerlei oude countryzangers in zijn bloed zit:
‘Als kind heb ik mijn tanden al gezet in
Hag [waarmee countrylegende Merle Haggard bedoeld wordt]
and Bocephus [verwijst naar de song My name is Bocephus van die andere countrylegende, Hank Williams Jr.]’.
‘O,’ zegt hij, ‘ik had zo’n behoefte aan
Waymore [oftewel: Waylon Jennings, naar een van diens bekendste songs Waymore’s blues] and Cash [Johnny Cash].’

Vervolgens zingt Waylon dat hij hoopt dat hij hun erfenis waardig voortdraagt: I’m trying to live up to what they left behind.
Nou kijk, dát zit dus wel goed, want wat The world can wait overbrengt stamt uit een authentiek countryhart. Of zoals Waylon het noemt: a six string heart – een hart met zes snaren.

 

Tracklist:
Back together (Waylon, Jesse Labelle, Logan Turner)
Outlaw in ‘em (Waylon, Ilya Toshinskiy, Jim Beavers)
Shadows in the dark (Waylon, Skip Black, Eric Dodd)
That’s how she goes (Mitchell Tenpenny, Brett Warren, Brad Warren)
Home (Waylon, Jesse Labelle, Logan Turner)
Paperboy (Waylon, Chris Beard)

Highway of heartache (Waylon, Ilya Toshinskiy, Jim Beavers)
She just wants to play (Waylon, Bruce Gaitsch)
Thanks, but no thanks (Waylon, Ilya Toshinskiy, Jim Beavers)
The world can wait (Waylon, James Slater, Chris Beard)
Country don’t hurt (Waylon, Chris Beard)
Something stronger (Waylon, Skip Black, Ilya Toshinskiy)

Uitgebracht op CD en LP, Warner Music.