Ze bezorgde België een vierde plaats tijdens het Eurovisie Songfestival van 2017. City lights vond daarna haar weg in vele Europese hitlijsten, en ze haalde er zelfs de European Border Breakers Award mee binnen. En toen werd het stil, meer dan anderhalf jaar. Tot vorige week, toen ze haar tournee aftrapte in Paradiso. Blanche is terug, maar hoeveel tijd is er nog?

Bufferzone
Vijftig, zestig, meer mensen zullen het niet zijn die zich verzamelen in het knusse zaaltje bovenin Paradiso. Ze staan verspreid door de ruimte, maar een halve cirkel voor het podium wordt leeg gehouden, als een bufferzone ter bescherming van dat breekbare meisje dat we kennen uit 2017. In plaats van die ongemakkelijke jurk van toen draagt ze nu een donkergroene glittertop, een hoog getailleerde broek en smoezelige gympen. En met de eerste regels van het gloednieuwe Empires, waarmee Blanche de avond opent, lijkt ze direct terug te blikken op de onstuimige periode die inmiddels achter haar ligt. Everything we are / hanging in fear / it’s a kind of fever, for people / as strong as we are. Alles wat we zijn, hangen wij op aan angst. Het is een soort van koorts, voor mensen zo sterk als wij.

Zelfanalyse
Ze oogt ernstig, geconcentreerd. Ook tijdens het tweede lied van de avond – Wrong turn – stelt Blanche de toehoorders in Paradiso bloot aan haar onzekerheden. Should I take any wrong turn? / any more time, should I?/ Did I get any more words? / Will it get worse this time? In drie sferische, Lykke Li-achtige minuten zingt ze dat ze een zwerver is die zich misschien wel té snel overlevert aan – ja, aan wat eigenlijk? Het antwoord houdt ze voor zichzelf, maar dat deert het publiek niet. Met ingehouden adem wordt naar haar zelfanalyse geluisterd – zó stil is het, daar bovenin Paradiso, dat je ijsklontjes in plastic glazen kunt horen rinkelen.

Vingerknippen
Na nieuwe nummers als Stubborn en Youth komt het op Spotify te beluisteren Soon, waarin één zin er met kop en schouders bovenuit steekt. In a mess of light, of a thousand recalls. En daar is-ie, voor het eerst deze avond: de glimlach op Blanches gezicht, wanneer ze een van haar Eurovisie-handelsmerken weer van stal haalt; het vingerknippen. En pas dan, bij die glimlach, weten we zeker dat ze niet zal breken, daar op het podium voor die lege halve cirkel, All alone in the danger zone.

Geaarzel, gemompel
‘Zal ik City lights voor jullie zingen?’ twijfelt ze openlijk. Ergens is die vraag te verwachten, want bestaat de kans niet dat het volledige optreden straks aan dat ene Eurovisienummer wordt opgehangen? Geaarzel op het podium, gemompel, nog eens geaarzel, maar dan zet haar bescheiden begeleidingsband (drummer en toetsenist) het nummer in. Anders dan toen, steviger, brutaler.

Momentum
Dat overtuigt. En toch, of misschien wel juist daarom, blijft die ene vraag boven Paradiso hangen: waarom nu pas? Waarom heeft het zó lang moeten duren? Een vraag misschien wel vooral aan de Waalse omroep RBTF, en misschien zelfs ook wel aan de VRT. Waarom lag er geen plan klaar, toen Blanche zich zo in de kijker had gezongen bij het Eurovisie-miljoenenpubliek? Geen opvolger, geen album, geen tournee – hadden ze daarin misschien iets kunnen leren van bijvoorbeeld Nederland de laatste jaren, waar Anouk, The Common Linnets en Waylon zo handig hun carrière rond het Songfestival bogen? Nu is het momentum weg. Hoe groot is het publiek dat ze met haar eindelijk ontstane materiaal nog kan bereiken? Hoeveel tijd is er nog?

Van nu
Het gezelschap is klein, de setlist beperkt, maar Blanches drie kwartier zijn integer, volwassen, uitgebalanceerd. Hier staat een zangeres met het vizier op de toekomst gericht. Haar jonge oeuvre is van nu en sluit aan op muziek van London Grammar, Lykke Li, Lorde en Daughter – van wie zij het nummer Youth covert. En hoewel de avond iets intiems heeft, iets Indie-achtigs, blijf je achter met het gevoel dat je slechts tachtig procent gezien hebt. Dat heeft niets met de duur van de avond te maken, eerder met de potentie die er in zangeres Blanche schuilgaat. Een groeibriljant waarvan nog niet alle slijpvlakken opgepoetst zijn.