Vrijwel ieder jaar gebeurt het wel een of twee keer: je kijkt naar de landen die al wekenlang favoriet zijn, staart je er misschien wel blind op. Ondertussen sluipt, nauwelijks zichtbaar in de lange rij daaronder, plek voor plek een liedje omhoog. Van een twijfelgevalletje onderin naar een middenmoter, van een waarschijnlijke finaleplaats naar een subtopper, een outsider, een dark horse, en tot slot…? Hét voorbeeld van dit jaar lijkt Cyprus te worden. Eleni Foureira sluit met Fuego (‘Vuur’) vanavond de halve finale af. Bij de bookmakers staat ze inmiddels stevig in de top-drie voor de finale zaterdag. Waar heeft ze gezeten toen we even niet keken?

Omweg
Kampioen Onderschat Worden, die prijs kan Eleni Foureira sowieso al meenemen. Drie keer eerder probeerde de geboren Albanese afgelopen jaren om namens Griekenland naar het Eurovisie Songfestival te gaan. Drie keer moest ze anderen voor laten gaan. Ook dit jaar had Cyprus voor hun inzending eigenlijk iemand anders op het oog: de Griekse oud-winnaar en tweevoudig Eurovisiedeelnemer Helena Paparizou. Zij nam nog wel een demo van Fuego op, maar sloeg het aanbod van Cyprus uiteindelijk af. Eleni was de tweede keuze. Via een Cypriotische omweg kon ze nu dus alsnog naar het festival.

Marathon
Maar voor een tweede keuze doet ze het, in de voorspellingen althans, uitstekend. Beter in ieder geval dan Griekenland, dat eerdere jaren dus geen heil zag in Eleni. Als een soort extra lange neus is de videoclip voor Fuego ook nog opgenomen op locatie in Marathon, Griekenland. Een beetje als de voetbalster die van haar trainer door gebrek aan geloof transfervrij mocht vertrekken, waarna ze een wereldspeler werd bij de grootste concurrent. Al zijn Griekenland en Cyprus (dat doorgaans altijd de twaalf punten aan Griekenland toekent) misschien niet meteen te zien als elkaars concurrenten.

Visueel festival
Wat de inzending van Cyprus dit jaar in ieder geval laat zien, is dat Eurovisie ook een visueel festival is. Stage directing is belangrijk, en kan een middelmatig nummer optillen. Al in een vroeg stadium kondigde Cyprus aan dat voor Fuego zou worden samengewerkt met Sacha Jean-Baptiste, die als artistic director vorig jaar met de Bulgaar Kristian Kostov een geweldige tweede plaats behaalde, en eerder al met de Cypriotische delegatie samenwerkte (Minus One, 2016).

Jean-Baptiste is veelgevraagd. Dit jaar doet ze de stage directing van wel vier landen: Australië, Armenië, Bulgarije en Georgië. Voor Cyprus had ze een adviserende rol. De visuals zijn onmisbaar bij Fuego: de belichting, het goed getimede vuur rond en achter Eleni en haar danseressen, de choreografie. Knap trouwens: hoe vaak is het niet voorgekomen – en ook dit jaar weer – dat heftige dans en acrobatiek moeilijk samengaan met zuiver en verstaanbaar zingen? Eleni doet dat wel, en dat maakt dat Fuego, als een langzaam uitslaande brand, steeds meer weet te overtuigen.