Het wordt mij regelmatig gevraagd. Waarom houd je zo van het Eurovisie Songfestival? Ik zou kunnen antwoorden: de slepende competitie tussen alle landen, de prachtige lichtshows en de kennismaking met verschillende culturen. Dat zijn inderdaad allemaal onmisbare componenten die het Songfestival maken tot wat is. Toch vat slechts één simpel begrip mijn hartstochtelijke liefde voor het evenement samen: de muziek.

Een cadeautje
Mijn muzieksmaak heeft ups en downs gekend. Zoals velen in mijn generatie danste ik in mijn vroege jaren vooral op de liedjes van K3. Zo kan ik mij een verjaardagsfeestje herinneren van een klasgenootje. Ik was als enige jongen uitgenodigd, maar ik maakte mijzelf onmiddellijk onsterfelijk door Teleromeo uit mijn hoofd te kennen. Daarnaast luisterde ik naar CD’s van De Smurfen, Ch!pz en Outkast. Deze donkere periode duurde voort tot aan 2007.

Een jaar eerder had ik namelijk voor het eerst kennis gemaakt met het Eurovisie Songfestival. Ik was verkocht toen ik Lordi (Finland) zag winnen. Het Eurovisie-virus was in mijn aderen gedrongen. Een jaar later mocht ik (na ontzettend lang zeuren) ook de halve finale bekijken. Toen ik vervolgens na de urenlange finale eindelijk naar bed snelde, vroeg ik mijn moeder vanaf de trap of ik de CD van het Songfestival mocht hebben. Twee dagen later kreeg ik van mijn ouders een cadeautje.

Songfestivalvrede
Een beetje cliché, maar wel waar: de Songfestival-CD’s van 2007 tot en met 2012 werden de soundtrack van mijn jeugd. In een bloedhete Citroën Picasso, bleken ze overigens over vredestichtende eigenschappen te beschikken. De constante ruzies over welke muziek er gedraaid moest worden waren ineens geschiedenis, naar de songfestival-CD’s wilde iedereen wel luisteren.

Niet alleen werden mijn vakanties een stuk minder oorlog. Ik merkte tegelijkertijd ook dat ik een muzieksmaak begon te ontwikkelen. De harde, drukke nummers zette ik het meest op repeat. Raggende gitaren, strakke baslijntjes en doffe drums deden mij heel goed. Een genre werd mij in de schoot geworpen: rock.

Rock ’n roll
Rock en het Songfestival: die twee begrippen verbind je niet meteen aan elkaar. Toch zijn er geweldige rock-liedjes te vinden in de rijke Eurovisie-historie. Zelfs al op het eerste Eurovisie Songfestival in 1956 zien we invloeden van rock ’n roll. In het Duitse nummer So geht das jede Nacht, gezongen door de Oostenrijker Freddy Quinn, horen we een swingend thema dat in een liedje van bijvoorbeeld Elvis ook niet had misstaan.

Zo zijn er nog talloze voorbeelden van rock-invloeden op het Songfestival. Niet allemaal hebben ze evenveel succes gehad, maar dat is geen excuus om ons deze kandidaten niet meer te herinneren. Ik presenteer dan ook graag mijn persoonlijke favorieten uit 63 jaar Eurovisie Songfestival.


1.
Land: Verenigd Koninkrijk
Artiest: The New Seekers
Liedje: Beg, steal or borrow
Jaar: 1972
Eindklassering: 2de

Geen krijsende gitaren, ingewikkelde drumsolo’s of keiharde baslijn. Beg, steal or borrow is wellicht niet het eerste lied dat bij je opkomt als je denkt aan rockmuziek. Maar ik hoor wel degelijk rockinvloeden in het nummer: de loepzuivere samenzang, het terugkomende riffje in het refrein, en de swingende bastonen getuigen allemaal van een rock-achtige compositie. The New Seekers maakten gebruik van een sound die volgens mij aansluit op die van The Beatles. Een heerlijk liedje voor tijdens het wandelen door het park. Dikke tip.


2.
Land: Finland
Artiest: Kojo
Liedje: Nuku pommiin (vertaling: Slaap met de bom)
Jaar: 1982
Eindklassering: 18de (laatste plaats)

Nuku pommiin is wat mij betreft het meest onderwaardeerde Songfestival-nummer ooit. Het is ongelooflijk, maar waar: dit pareltje kreeg in 1982 geen enkel punt. Van niemand niet. Geen enkele jury zag in dat dit een meesterwerk was. Maar Nuku pommiin heeft álles wat een rocknummer nodig heeft. Charismatische leadzanger? Check. Meezingbaar refrein? Check. Euforische gitaar solo in het midden? Check. Wat is er toch fout gegaan? Misschien was het Eurovisie Songfestival destijds nog niet toe aan zulk entertainment.


3.
Land: Joegoslavië
Artiest: Tajči
Liedje: Hajde da ludujemo (vertaling: Laten we los gaan)
Jaar: 1990
Eindklassering: 7de

Over het algemeen heeft het subgenre ‘poprock’ meer succes op het Songfestival. Toegankelijkheid speelt daar een grote rol in. Hevige gitaarsolo’s zijn niet iedereens cup of tea. Maar toch, bear with me. Al vanaf het begin van dit nummer kun je niet meer stilzitten, toch? Even ben je weer die rockster op je kinderkamer. Luister eens naar de perfecte samenwerking tussen de aanwezige drums en de synthesizer. Als dit geen jaren 80-gevoel oproept, weet ik het ook niet meer. Hajde da ludujemo doet denken aan artiesten als Madonna, Nena en Cyndi Lauper. Geen gek rijtje.


4.
Land: Finland
Artiest: Lordi
Liedje: Hard rock hallelujah
Jaar: 2006
Eindklassering: 1ste

Het was volgens veel Eurovisie-fans een schande. Lordi had het Songfestival alleen maar gewonnen door de shockerende act. Ik ben het daar roerend mee oneens. Hard rock hallelujah is in zijn genre een muzikaal juweeltje. De powerchords die de gitaristen spelen voeren mij elke keer weer mee naar een duistere, maar bevrijdende atmosfeer. Daarnaast blijft de melodie het hele nummer door pakkend. Dit komt niet alleen door de slim getimede breaks na elke regel, maar ook door de baslijn die geïnspireerd lijkt op het oeuvre van bijvoorbeeld Alice Cooper.


5.
Land: Zweden
Artiest: The Ark
Liedje: The worrying kind
Jaar: 2007
Eindklassering: 18de

‘Het lekkerste moet je voor het laatst bewaren’ zegt mijn oma altijd. En gelijk heeft ze. The worrying kind van The Ark is mijn favoriete Songfestival-lied aller tijden. Het is een erbarmelijk cliché, maar toen ik dit nummer voor het eerst hoorde, veranderde mijn leven voorgoed. Let even op het blues-riffje dat de gitarist door het hele nummer heen speelt. Het maakt gebruik van een simpel akkoordenschema, maar geeft het nummer een geweldige power. De vertragingen voorafgaand aan het refrein zorgen voor een avontuurlijke muziekervaring. The Ark is mijn gateway geweest naar de muzieksmaak die ik nu bezit. Glamrock is een genre geworden waarin ik mij altijd thuis voel. Mijn liefde voor artiesten als David Bowie, Slade, en T.Rex, heb ik dan ook volledig te danken aan het songfestivaloptreden van The Ark.