• Het Eurovisie Songfestival 1984 werd in een van de allerkleinste zalen uit de Eurovisiegeschiedenis gehouden, het Grand Théâtre de Luxembourg, waarin overigens ook de editie van 1973 plaatsvond. Desirée Nosbusch presenteerde, en zij was dan weer met haar negentien jaar de allerjongste presentatrice ooit.
  • Vooraf werden ze niet als favorieten gezien, maar boyband de Herrey's uit Zweden won met iets wat in die tijd als een 'typisch songfestivalliedje' gold (vrolijk tempo, tekst die makkelijk in het gehoor ligt, herhaalde nonsensklanken).
  • Tweede werd de Ierse Linda Martin, met Terminal 3. In 1992 zou ze het hele festival winnen met Why me. Beide songs waren geschreven door Johnny Logan, die als zanger zelfs twéé keer won, in 1980 en 1987. Door al die prestaties wordt hij vaak Mr. Eurovision genoemd.
  • De Italiaanse bijdrage werd een hit én een klassieker: Alice en Franco Battiato zongen I treni di Tozeur, en belandden, enigszins disgruent met de latere faam van het lied, slechts op een vijfde plaats.
  • Griekenland (geen reden bekend) en Israël (vanwege Jom Hazikaron, Israëlische herdenkingsdag van de gevallen soldaten en de slachtoffers van terrorisme) sloegen een jaar over.
  • De Deense bijdrage was de eerste van drie deelnames van duo Hot Eyes (1984, 1985, 1988). Dat bestond uit Kirsten Siggard en Søren Bundgaard en bijzonder was dat Kirsten zowel in 1984 als in 1988 zwanger op het Eurovisiepodium stond.
  • Een opvallende deelnemer was ook de Fin Kirka (echte naam: Kirill Babitzin). Eindelijk mocht hij voor zijn land uitkomen! In totaal zong hij dertien keer in een Finse nationale voorronde.